In augustus 2005 was duidelijk geworden dat Frans een niet te opereren gezwel in zijn hoofd had. Hierdoor werd het voor hem steeds moeilijker om de dingen goed te kunnen beredeneren en op een rijtje te zetten. Ook de motoriek ging langzaam maar zeker achteruit. In februari 2006 kwam onder het eten van echte Hollandse stampot (waar hij van smulde) het gesprek op Lourdes. Hij was hier lyrisch over. Het allerliefste wilde hij nog eens naar Lourdes om Marleen en Klaas te laten zien wat daar allemaal gebeurde. Dus geïnformeerd naar de mogelijkheden. De eerste reis vertrok 30 april. Aangezien hij niet mocht vliegen werd een treinreis geboekt voor Frans, Indra, dochter Risma, Marleen en Klaas. Donderdag 27-04-2006 drie dagen voor vertrek:
Marleen en Klaas gaan naar Frans en Indra om te bespreken of de reis door moet gaan. Vorige week was Frans zo slecht dat het beslist niet zou gaan en dit was al aan de VNB doorgegeven. Maar nu is hij goed aanspreekbaar en geeft duidelijk aan dat hij beslist naar Lourdes wil.
Marleen had het lumineuze idee om Lourdes bij Frans thuis te vieren. Zij had van Mariet Vet een grote foto van Lourdes en een aantal muziekcassettes met Lourdes liedjes gekregen en deze meegenomen. Pastoor Co Kuin was bereid om een soort Lourdesviering bij Frans thuis te leiden. Frans vond het een mooi aanbod, zo van ‘baat het niet, dan schaad het niet’. Maar na even nadenken kwam hij er toch weer op terug met ‘maar ik wil eerst naar Lourdes, daar is God, daar is Jezus en jullie moeten met mij mee, want jullie weten wat ik bedoel’. De uitdrukking van zijn ogen was zowat hemels.
De huisarts en tevens vertrouwensarts van Frans zou ook langskomen en in hem had hij zoveel vertrouwen dat als die zou zeggen ‘Frans het kan echt niet’, dan zou hij zich er bij neerleggen. Ondertussen vroeg dochter Risma ons te spreken en zij zei dat ze duidelijk het gevoel had dat we dit voor haar vader moesten regelen en dat ze zelf graag meewilde.
Aan de huisdokter vroeg Frans op een zeer emotionele wijze of hij toestemming van hem kon krijgen om naar Lourdes te gaan. Haast smekend van ‘dit feestje gun je me toch nog wel?’. De dokter legt Frans duidelijk uit dat hij zo ernstig ziek is dat hij na zo’n vermoeiende reis zeker twee volle dagen moet uitrusten, dan zou hij hoogstens een dag iets kunnen ondernemen en dan had hij weer twee dagen nodig om krachten te verzamelen voor de terugreis. Niets kon Frans afhouden van de wil om te gaan. De dokter maakte daarna de afweging dat iemand met zo’n sterke wil met veel hulp het waarschijnlijk wel zou redden. Voor de nabestaanden is het zeer goed om alles in het werk te hebben gesteld om de laatste wil uit te voeren.
Dus ik mag dokter? Ik zie alles wel driedubbel, maar als ik een oog dichtknijp kan ik weer goed zien en dan doe ik gewoon af en toe van oog verwisselen. Laat me nu nog maar twee dagen volledig slapen en dan gaan we er op aan. Harry Vet de vertegenwoordiger van de VNB regelde perfect dat hij in de speciale ziekentrein zou reizen en in Lourdes was in het Accueil (ziekenhotel) een bed voor hem gereserveerd. En zo ging de ernstig zieke Frans aan Indra, Risma, Marleen en Klaas Lourdes laten zien..
Foto's met reis verslag: Lourdes 2006 (met Frans naar Lourdes)